Pomijając zagadnienie koncesji na zadane pasma częstotliwości pozostaje kwestia promieniowania elektromagnetycznego w kontekście skażenia środowiska. Aktualne przepisy dopuszczają emisję maksymalnie 15W mocy na antenie bez konieczności zgłaszania tego faktu Wydziałowi Ochrony Środowiska (w takim przypadku nie mamy do czynienia z inwestycją znacząco oddziałującą na środowisko).

Korona ma dwa zadania, pierwsze wynika  z konieczności rozsunięcia anten nadawczych np. sektorowych.  Anteny mają promieniowanie wsteczne które może prowadzić do interferencji i zakłóceń. Ponieważ siła pola elektromagnetycznego spada z kwadratem odległości – nawet niewielka separacja znacząco osłabia współodziaływanie anten. Warto sprawdzić specyfikację urządzeń w celu ustalenia minimalnej zalecanej przez producenta separacji anten.

Drugim zadaniem korony separacyjnej jest dosztywnienie skrętne  masztu (po zaintalowaniu dodatkowego kompletu olinowania). Maszty antenowe wykazują wysoką odporność na siły pionowe, średnią na boczne (dzięki odciągom) i retaywnie niską na skręcanie (klasyczne olinowanie przeciwdziała skręcaniu tylko nizenacznie). Skręcanie może być problemem w czasie dużego wiatru, lub podczas prac serwisowych na maszcie. Jest ono szczególnie niekomfortowe dla radiolinii które mogą się w skutek skręcania rozwizowywać. Korona separacyjna poprawia tą sytuację w znacznym stopniu.

Pożądaną wysokość  umieszczenia  anteny nadawczej i odbiorczej w telekomunikacji określają tzw. strefy Fresnela.  Energia  propagowana pomiędzy antenami tworzy w przestrzeni kształt wrzeciona, którego szerokość jest maksymalna równo w połowie odległości pomiędzy nimi. Punkty umieszczenia anten w sytuacji idealnej należy dobrać tak, by żadne obiekty  tłumiące fale radiowe nie mogły znaleźć się w obszarze strefy Fresnela (korony drzew, dachy domów, wzgórza, powierzchnia ziemi). W przeciwnym przypadku część energii emitowanej w kierunku anteny odbiorczej zostanie stracona.

Istnieje wiele kalkulatorów online strefy Fresnela, które pozwalają wyliczyć przekrój wrzeciona w zadanym punkcie na drodze pomiędzy antenami. Ta informacja wraz z wysokością przeszkody o którą się obawiamy, pozwala określić nam na jak wysokim maszcie powinniśmy umiejscowić radiolinię by uniknąć strat energetycznych.

Zarówno maszty jak i wieże są bardzo odporne na obciążenie ich w osi pionowej.  Klienci często pytają nas czy maszt uniesie określoną w kilogramach ilość sprzętu. Odpowiedź jest prawie zawsze twierdząca, ponieważ dla statyki konstrukcji masztowych dużo większe od ciężaru znaczenie ma powierzchnia boczna zainstalowanych anten. Maszt działa jak żagiel generując duże siły wyrywające na pionizujących go linach. Siły te odchylają maszt od pionu. Cechą poprawnie zaprojektowanej konstrukcji jest to że odchylenie nie może przekroczyć  1:100 wysokości konstrukcji przy maksymalnej prędkości wiatru charakterystycznej dla strefy wiatrowej w której konstrukcja jest zainstalowana.

Z powyższego wywodu wynika że dla nas jako producentów kluczową informacją jest przewidywana strefa wiatrowa i całkowita powierzchnia boczna planowanych aten.